کودکی....

ما این روز ها دلمان تنگ است.

خیلی تنگ، دلتنگ کودکیمان هستیم،

صدای خندهامان هنگام گرگم به هوا بازی کردن.

دلتنگ دعوا هایمان برسر اول نیمکت و آخر نیمکت نشستن،

حالمان این روز ها اصلاً خوب نیست،

دلتنگ عطر تند لعنتی یار شده ایم.

دلتنگ خنده های از ته دلمان،

راستش دیگر خنده ای نماده،

می خندیم تا از توضیح دادن حملات شبانه همین دلتنگی ها راه فراری داشته باشیم.

راستی فلانی، ما حتی دلتنگ یک نفر هستیم

که بی دغدغه روبه رویش بنشینیم و حرفی بزنیم.

آنقدر مارا جدی نگرفته اند که تمام دلتنگی هایمان شب ها

تبدیل به ترانه هایی از این و آن می شوند، حالا اگر از احوالمان می پرسی،

حال خودمان خوب است.

اما دلمان حال رو به روالی ندارد،

در ما دلتنگی هایمان رسوب کرده اند از بس که مارا جدی نگرفته اند...